Eerste werkweek

Maandag 11 februari

Dit is de dag dat onze projecten van start gaan. De komende maand ga ik lesgeven op een school voor speciale kinderen. Dit zijn kinderen met een licht verstandelijke beperking of een gedragstoornis. Volgens mijn zus Carla, een leuke maar ook moeilijke taak. We zullen zien, ik heb een achtergrond in logistiek en techniek in plaats van pedagogiek, dus dat wordt ongetwijfeld een grote en nieuwe uitdaging. Onze groep gaat zich in totaal op drie projecten inzetten. De andere twee projecten houden zich bezig met de verzorging van kinderen in een weeshuis voor verstandelijk en lichamelijk beperkte kinderen en het verzamelen van informatie van de leefomstandigheden van families in de meer rurale gebieden in de bergen rondom Cebu City.

Het valt niet mee om in het nieuwe dagritme te komen en daarom hebben we als groep besloten om 's morgens lekker uit te slapen. We starten de dag rond een uur of 11 met een ontbijt in ons hotel. Op het menu staan wat broodjes met abrikozensjam, een gebakken ei en een chuckie chocomel. Heerlijk, het eten smaakt goed! 's Middags gingen we met de taxi naar onze school, die aan de andere kant van de stad ligt. Samen met Alona en Britt ga ik op pad met de taxi. Het is nog niet helemaal duidelijk waar Adam Jennie's School for Special Children zich bevindt. "Norkis Park, near LTO and Immigration", zeggen we tegen onze chauffeur. Na wat rondvragen en zoeken hebben we de school gevonden. Bij aankomst vragen we naar het schoolhoofd, maar die blijkt ziek. Een enthousiaste lerares neemt het initiatief en geeft ons een rondleiding. Bij elk lokaal is het een groot feest zodra wij met onze hoofden in de deuropening verschijnen. Lerares: ''Say hello to our visitors.'' Joelende kinderen: "Hello visitors!" Maar toen kwam het mooiste. Gaandeweg onze rondleiding rees er een donker bruin vermoeden, dat er misschien iets niet helemaal klopte. De lerares was dolblij met onze aanwezigheid, maar leek niets van onze komst te weten. Daarnaast leek dit meer een school voor normal dan voor special children. De lerares vroeg wat we de komende maand wilden gaan doen en vertelde dat het een grote eer was dat we uit alle scholen in Cebu juist voor deze school hadden gekozen. Toen kwam de aap uit de mouw: dit was de verkeerde school. Na vriendelijk te hebben bedankt en de kinderen hebben uitgezwaaid, gingen we weer op pad. Dit keer met een tricycle, een motor fiets met zijspan. Een prachtig karretje met een huif, maar aan de zijkant lekker open.

Na een korte rit komen we aan bij Adam Jennie's School for Special Children. Na aankomst worden we vriendelijk ontvangen door het hoofd van de school, meneer Lee. Meneer Lee is een Amerikaan van 69 jaar, die vroeger in het Amerikaanse leger heeft gediend. Nu is hij met pensioen en is het het hoofd van deze school. Het is een prachtige school omgeven door een groot openbaar park. De school bestaat uit 3 lokalen, een kantoor en een ruimte voor sport en fysiotherapie. Tijdens de rondleiding stappen we een lokaal binnen, waar een van de kinderen op het moment van binnenkomst een waterfles in onze richting gooit. De fles ketste af op het het plafond en landde vervolgens vol in mijn gezicht. Gelukkig mankeerde ik niets, maar het was wel een bijzondere eerste ontmoeting met de kinderen.

's Avonds heeft meneer Lee ons met zijn bus naar het hotel gebracht en daar met ons gegeten. De andere groepsleden kwamen ook terug van hun projecten en sloten zich bij aan bij de maaltijd.

Dinsdag 12 februari

Dit was de eerste echte werkdag op de school. De dag begint om 8:30 uur met gymastiek in de buitenlucht en het zingen van het Fillipijnse volkslied. Vandaag draai ik mee bij de kleuters. Van lesgeven is niet direct sprake, in eerste instantie ben ik assistent van de docent. Ik help een aantal kinderen met tekenen en tellen en probeer mee te zingen met een aantal liedjes, die worden geprojecteerd met een beamer. Niet alle kinderen zijn even makkelijk. Er zijn een aantal vriendelijke enthousiaste kinderen, maar ook kinderen die moeilijker te benaderen zijn. Sommige spreken Engels, maar een aantal kennen alleen een Fillipijns dialect. Doordat deze dialecten onderling sterk verschillen kunnen zelfs de leraressen hier niet mee uit de voeten. Van een van de kinderen kreeg ik dan ook een flinke duw toen ik in haar ogen te dichtbij kwam. 's Middags at ik als lunch Amerikaans brood met pindakaas. Ook had ik wat salade in knijpverpakkingen, maar die heb ik bewaard voor een volgende keer. Een aantal vrouwen kwamen ons namelijk gebakken vissen aanbieden. Wat voor vis het was weet ik niet, maar het smaakte in elk geval erg goed.

Woensdag 13 februari

Vandaag heb ik meegedraaid in de oudste groep van de Adam Jennie's School for Special Children. In deze groep zitten tieners van zo'n 17 tot 25 jaar, daarnaast is er zelfs een vrouw van 41. We doen verschillende activiteiten op het gebied van tellen en taal. Daarnaast vinden de leerlingen het leuk om vormen en kleuren te raden en te dansen op muziek. Een van hun grote favorieten is de kippendans. Een aantal gaan werkelijk helemaal los! Op de school lopen erg veel stagelopers. Er zijn twee soorten stagelopers. Een groep komt van een caretaker opleiding, wat in mijn ogen het best kan worden vergeleken met het Nederlandse onderwijsassistent of kinderverzorger. De andere groep komt van een nursery school, de Filipijnse pabo. Het is leuk om te zien hoe de stagelopers lessen verzorgen en bepaalde opdrachten uitvoeren. Daarnaast is het leuk om met ze te praten, want ze kunnen goed Engels en zijn van onze leeftijd. Ideaal om ideeen op te doen voor leuke lokale uitjes en weekendtrips.

Donderdag 14 februari

Vandaag was Valentijnsdag en die gaat hier op de Fillipijnen niet zomaar voorbij. Valentine is hier verschikkelijk hot! Met name in de stad en de grote winkelcentra kunnen de rode harten je niet ontgaan. De Filipijnen zijn grotendeels katholiek en over het algemeen wat verlegen van aard wanneer het over jongens-meiden gaat. Valentijnsdag is dan ook de grote dag om je verliefheid op een speelse manier bekend te maken. En dat doen de Filipijnen massaal! Ook de Adam Jennie school for special childern doet hier aan mee. Er is een gote benefit actie opgezet, waarbij er op allerlei manier geld zal worden in gezameld voor de school van meneer Lee. Er kan tegen betaling worden gekust, geblind-date en hand in hand worden gewandeld. Er is een groot podium en muziek. De stagelopers zijn erg druk met het uitwerken van allerlei spelletjes. Een daarvan is de tomato dance. Waarbij je al dansend samen met je partner een tomaat in de lucht probeert te houden door deze te klemmen tussen beiden voorhoofden. Vervolgens heb ik zo'n 7 meiden op mijn wangen laten kussen en 2 blind dates gehad, allemaal voor het goede doel. Erg grappig om te doen. Wat vooral opvalt is dat je hier was Westerse jongen erg populair bent en daar hoef je eigenlijk niets bijzonders voor te doen. In winkels en op schoolpleinen wordt je geregeld nagestaard. Op het moment dat je knikt of zwaait, beginnen de Filipijnse dames te giechelen en proberen ze zich achter elkaar te verstoppen.

Na een leuke dag op de school, gaan we 's avonds wat eten. Een van de jongens van onze groep, Basjan, heeft een onderdeel voor de brandweer in Cebu uit Nederland meegenomen. De brandweer van Cebu rijdt namelijk met een aantal auto's uit de gemeente Haarlemmermeer. We gaan dit onderdeel naar de brandweer kazerne brengen en gaan te voet op pad. Onderweg hebben we na wat onderhandelen langs de straat 6 rozen gekocht voor de meiden van onze groep. Na een lange wandeling, veel zoeken en vragen, komen we aan bij de kazarne. Een van de mannen op de kazerne is zo vriendelijk om ons een rit naar ons hotel aan te bieden. Na een mooie rit werden we door een brandweerwagen op de stoep van ons hotel afgezet.

Vrijdag 15 februari

Vandaag is er alleen een ochtendprogramma op de school van meneer Lee. De vrijdag staat in het teken van sport. Aangezien het buiten regent, besluiten we binnen te gaan sporten in de sport ruimte. Er wordt gespeeld met de ballen in een ballenbak. Daarnaast zijn er allerlei skippy en stuiterballen. De kinderen hebben het goed naar hun zin en vinden het erg leuk om met ons te spelen.

's Middags zijn we vrij en besluiten we het project van Sanne en Myrthe te bezoeken. Zij zitten in het Little Lamb Centre, een weeshuis voor kinderen met een geestelijke en lichamelijke beperking. Het weeshuis heeft twee afdelingen, een mobiele en een niet mobiele. Ik heb een aantal kinderen, die eigenlijk de hele dag op bed liggen, te eten gegeven. Het is heel bijzonder werk, je ziet de kinderen genieten op het moment dat je over hun hoofd aait of naar ze lacht. De begeleidsters van het weeshuis zijn enthousiast en werken hard, maar er zijn gewoon te veel kinderen om iedereen persoonlijke aandacht te geven. Daarna bezochten we de mobiele groep. Hier heb ik met een aantal kinderen gevoetbald. Heel bijzonder om doormiddel van een spel in contact te komen met kinderen, die niet kunnen praten en eigenlijk niet in staat zijn om op een normale manier te communiceren.

Tot zover dit verslag.. Ik heb het hier erg naar mijn zin, we hebben een erg leuke groep en kunnen het goed met elkaar vinden. Daarnaast is het super leuk om in een vreemde stad rond te lopen, in jipneys te rijden en op straat eten te kopen. Verder is het goed om af en toe wat op te schrijven, omdat je veel nieuwe dingen ziet en meemaakt. Dus Jorrit en Maartje, nogmaals bedankt, jullie boekje komt goed van pas. Wordt vervolgt..